Την επόμενη φορά

..πάλι μόνη..σ'ένα άδειο δωμάτιο..
κρυμμένη στο φως των κεριών.
Μυρίζει λιβάνι και θάλασσα,
φυσάει αεράκι δροσερό
απ'το ανοιχτό το παράθυρο.
Στη σκέψη αυτός, η βραδυά η χτεσινή..

Ανάσα στο τζάμι και λέξεις στο χαρτί
σημάδια έρωτα στα σεντόνια, στις ψυχές,
στις άδειες παραλίες, δίπλα από ξεβρασμένα κοχύλια,
κυνηγητό με πόδια γυμνά πάνω στην άμμο
σε φάρους σε νύχτες με πανσέληνο.
Όνειρα κάτω από το φεγγαρόφως..



Αναβρασμός ψυχής κάθε φορά που την πλησίαζε
Έξαψη κυρίευε όλο της το σώμα
και τον περίμενε..καρτερικά,
κι η αμαρτωλή ψυχή λάγνα
λίκνιζε το γυμνό της το κορμί..

Για λίγο βασίλισσα η σιωπή
κυρίαρχες οι ματιές
κι έτσι ξεχύνονταν οι λέξεις
κι ανάβλυζε η ευτυχία
σε τούτο το παιχνίδι για δύο χωρίς νικητή..
το τέλος το 'ξεραν κι οι δυο
θα παραδίδονταν μαζί
στον κόσμο των αισθήσεων..


...και τώρα; μόνη..με τις μνήμες της.
Θυμάται..αναπολεί..και περιμένει..
..την επόμενη φορά..

Μωρό μου..

..κι η σκέψη σου μωρό μου
πάντα γλυκειά μου συντροφιά,
γιατί εσύ είσαι η ζωή μου,
εσύ είσαι η ανάσα, η ψυχή μου.

..κι όσα δεν ένιωσα, μαζί σου νιώθω,
κι όσα δε γνώρισα , εσύ μου τα συστήνεις.

Είχα ξεχάσει τόσα..μα εσύ εκεί να με θυμίζεις,
να μου κρατάς το χέρι να σταθώ ,
το πιο όμορφο έρεισμα που θα μπορούσα να ζητήσω..

Εσύ,ο άνθρωπός μου, η καρδούλλα μου,
και τα μάτια μου βουρκώνουν,
μα μη φοβάσαι ,τούτα δάκρυα χαράς είναι.
Ευχαριστώ..γιατί σ'εχω κοντά μου..
Σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ,
που φώλιασες στη ψυχή και στο μυαλό μου..
στην άκρη του άδειου κρεββατιού μου..

Έλα μάθε μου, αυτά που ξέρεις,
και θα δεις θα μάθω κι εγώ.

Μη φύγεις.. όπως μου υποσχέθηκες..
κι ας έρθει κι η βροχή..
και ξέρεις κάτι; ούτε εγώ θα φύγω..
εδώ θα είμαι..δίπλα σου.

Ματάκια μου; Σ'αγαπάω..σ'αγαπάω πολύ..

Ρεμβασμοί στο αλλού

Ανοιχτά πορφυρά κοχύλια
αραγμένα σε σεντόνια μεταξένια
με μόνη φορεσιά τη γύμνια τους.

Εκείνη.
Στη ρέμβη της χάθηκε πάλι,
σ'αγύριστα ταξίδια στο αλλού και στο πέρα.
Η ψυχή ,συνεπαρμένη απ'τη φωνή του,
ερωτοπλανταγμένη με διάθεση ερωτική.
Κοιτάζοντας με μια ματιά ζωηρή
χωμένη σε μια αγκαλιά θαλπερή
να λιώνει μ' ετούτο το θανατερό το βλέμμα.
Σαγηνευτικά τον πλησίαζε,τον γοήτευε,
μ'εκείνο το θελκτικό χαμόγελο τον χάιδευε.
Γούνινο όστρακο που περιμένει ν'ανοιχτεί.

Εκείνος.
Στην κιθάρα το χέρι άτρεμο το βάζει
κι ήχοι μαγευτικοί και ταξιδιάρικοι
σε παίρνουν βόλτες σ' ατραπούς απάτητους
και αμμουδιές δίπλα από θαλασσοφίλητα βράχια.
Αισθήματα κρεμασμένα σε ασημένιες χορδές
φωνές απόκοσμες κραυγαλέων ψυχών.

Έτσι λοιπόν,αφηγούνται οι λέξεις κι οι νότες
πονεμένες ιστορίες ανθρώπων λαβωμένων,
για αγέλαστους μες στη φωτιά πνιγμένους,
παραμύθια με πρίγκιπες και πριγκίπισσες,
ερωτικά ποιήματα και σκονισμένες εξομολογήσεις,
δακρυσμένα όνειρα σε χρυσαφιά σεντούκια.

Άπλωσαν τα χέρια ψηλά στα ουράνια παλάτια
χάιδεψαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
άγγιξαν τα δαντελένια σύννεφα,τον ήλιο,
κι έτσι έφυγαν,χάθηκαν για τ'αλλού
φτιάχνοντας μια μουσική δική τους
μια μουσική αλλόκοσμη κι ολόδική τους
που γινόταν ένα με πάθη φωλιασμένα,
κρυμμένα σε κοχύλια αγκαλιασμένα.

Ταξιδιάρα ψυχή

Τη βροχή των λέξεων σου γεύομαι.
Χύνεται η ψυχή μου σταγόνα-σταγόνα στο ποτήρι σου
και στην κερνάω.
Ρυθμό δίνει η ανάσα σου στους κτύπους της καρδιάς μου
και αφουγκράζομαι να ακούσω το τραγούδι τους.
Στους στοίχους του το όνομά σου,
τραγούδι γραμμένο για μια ταξιδιάρα ψυχή.
Ταξιδιάρα ψυχή που κάτι ψάχνει να βρει,
να χορτάσει την παρουσία σου να μη μπορεί.
Μες τη νύχτα ψάχνει να σε νιώσει
να σε χαϊδέψει τρυφερά,
να σε κλείσει στη ζεστή της αγκαλιά.
Μακρυά σου μαύρα ρούχα φορεί
κι όταν σε δει θα σε ρωτήσει απλά
''τι σκέφτεσαι τώρα''..
Στη φωτιά έπεσε μέσα,κάηκε,
μα αν δει φωτιά μέσα θα πέσει πάλι,
κι αν καεί και στάχτες γίνει
μη φοβάσαι θα ξαναγεννηθεί.

...κι όταν στα μάτια την κοιτάς
πώς την μαγεύεις..

Εις υγεία!

Ζήσε

Ωραίο συναίσθημα να βλέπεις παλιούς φίλους,
όμορφο πράγμα να γνωρίζεις ανθρώπους,
κι η ζωή τόσο γλυκιά άμα τη μοιράζεσαι..
Υπέροχοι οι περιπάτοι δίπλα από τη θάλασσα,
κάτω από το φεγγαρόφως και τ'αστέρια..
Μακρυνές βόλτες με το αυτοκίνητο στο πουθενά,
όνειρα νυχτός και συζητήσεις ατέλειωτες.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα
κι οι μνήμες πολλές απ'την τελευταία φορά.
Όμορφη η ζωή άμα τη ζεις,
άμα τον εαυτό σου δεν αφήνεις ν' αργοπεθαίνει.
Ένα τραγούδι τόσο αισθαντικό,
ρεμβασμοί στο αλλού και στο πέρα,
αισθήματα πολλά τυλίγουν τη ψυχή,
κι η ψυχή φωνάζει για λίγη αγάπη ακόμα.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Καλό Πάσχα σε όλους και χαρούμενη Ανάσταση!! :)
xxx

Άκου..

Μαλακία.Εσύ εκεί και ο νους σου αλλού.. Τα μάτια στραμμένα στο κενό και το μυαλό να χάνεται, να μπλέκεται σε άλλους χρόνους και τόπους, σε αναμνήσεις μακρινές. Μαλακία.
Να αγαπάς,να νοιάζεσαι, να ξεχνάς, να θυμάσαι, να πονάς, να κλαις, να γελάς. Μια ανάσα καρδιά μου, πάρε μια ανάσα..Σ'αγαπώ..Ναι ψυχή μου, σ'αγαπώ. Μην στεναχωριέσαι, είμαι εδώ. Μονάχα να'ξερες..Αχ μόνο να 'ξερες..Μπερδεμένες σκέψεις κι αισθήματα. Γιατί και πώς. Πρέπει και θέλω. Όλα ανακατεμένα με λίγη δόση παραισθήσεων. Ψιθυρίζει ο άνεμος, τραγουδάει η θάλασσα, γλυκομιλάει η βροχή,κραυγάζει η ψυχή. Την ακούς;;
Δυο άδειες καρέκλες σε μια παραλία. Φωνάζουν εκείνους που έφυγαν..Τις ακούς;;

Μαζί

Όμορφη εικόνα δυο ερωτευμένες ψυχές
δυο άνθρωποι να τρέχουν σε μια παραλία
ένα ζευγάρι χέρι-χέρι να βαδίζει σε δρόμους ευτυχίας
ο ένας να κοιτάζει τα μάτια του άλλου και να χάνεται..
Όμορφη εικόνα δυο καρδιές ενωμένες σα μία
δύο φιγούρες κάτω από το ηλιοβασίλεμα
δύο άνθρωποι αγκαλιασμένοι κάτω απ΄το φως του φεγγαριού
δύο άνθρωποι ένας κόσμος..ο δικός τους κόσμος..
Χείλη ενωμένα, δυο ψίθυροι, δυο λέξεις ..''σ'αγα..'''
Γλυκιά μελωδία η μουσική δυο ερωτευμένων
όμορφο το ταξίδι στα μάτια του..στα μάτια της..
στο παραμύθι τους..
Δυο δάκρυα στα μάτια..ευτυχίας..
ευγνωμοσύνης για τούτες τις στιγμές.
Τίποτα άλλο δε φαντάζει σημαντικό,όλα ασήμαντα,
σημασία έχουν τούτες οι στιγμές .
Στιγμές που οι ματιές γίνονται χάδια τρυφερά.
Στον κόσμο μόνοι...αυτός κι αυτή, αυτή κι αυτός..
μόνοι σε μια άδεια παραλία
αυτοί κι ο έρωτάς τους..αυτοί οι δύο μαζί..

Άνοιξη

Κάτω από αμυγδαλιές μ'άσπρους ανθούς
χάραξαν την αγάπη τους σ'αέναους κορμούς
ζευγάρια που περάσανε από 'δω
που με πνοή και γέλια ποτίσανε τη γη.
Ένα ζευγάρι ,πάνε χρόνια εκεί,πάντα εκεί,
αγκαλιασμένο κάτω από τούτη τη γέρικη ιτιά.
Κάποτε ερχόταν κι έπαιζε κρυφτό εκεί ο έρωτά τους.
Αυτός την έπαιρνε αγκαλιά,την κρατούσε τρυφερά,
σαν να φοβόταν μάπως του σπάσει..
Αυτή κούρνιαζε στη σιωπή του βλέμματός του
κι άπλωνε το χέρι και του χάιδευε τα μαλλιά.
Σ'εκείνη την ιτιά γράψανε την αγάπη τους
κι έμεινε εκεί χαραγμένη για πάντα..
Από τότε κι άλλα ζευγάρια τους ακολούθησαν
κι έτσι και κάθε χρόνο ανθίζουν οι καρδιές,
ανθίζουν και ζωντανεύουνε αισθήματα χαμένα
κι έτσι ξεδιψάει πάντα τούτη η γη
και τα ονόματα στους κορμούς πληθαίνουν..

Χορός για δύο

Μεταξένια σεντόνια
αναστεναγμοί κι ηδονή
δυο κορμιά, μια ανάσα
ένας κόσμος, δυο ζωές.
Στόματα ενωμένα,χέρια μπλεγμένα
σώματα που χορεύουν σ'ένα ρυθμό.
Βουτά στα άδυτα της ψυχής, μέσα της.
Ψηλαφίζει τα χείλη με τις άκρες των δαχτύλων.
Μπερδεύονται οι αισθήσεις
λαχανιάζουν οι ψυχές.
Τώρα μιλούν τα σώματα.

Ένας κόσμος μπουρδέλο

Μπουρδέλο συνειδήσεων
πουλιούνται κι αγοράζονται
πόρνες σε σεντόνια από μετάξι.
Αυτός είναι ο κόσμος μας;
Κάποιες ντυμένες στα λευκά
κι άλλες με ψηλοτάκουνα να γυροφέρνουν
Διαλέγεις και παίρνεις.
Να, αυτές, τις βλέπεις;
Πουτάνες πολυτελείας
ακριβοπληρωμένες συνειδήσεις.
Τη νύχτα πουτάνες, τη μέρα αγίες.

Μου λείπεις...

Μου λείπεις..και βούρκωσαν τα μάτια,
τα λόγια κενά, λέξεις άδειες σ'ένα λευκό χαρτί,
μα μου λείπεις..μου λείπεις πολύ..πώς να στο πω;;
Νοστάλγησα τα ματάκια σου,
πεθύμησα εκείνες τις σιωπηλές ματιές,
πεθύμησα ν'ακούσω τους κτύπους της καρδιάς σου,
πεθύμησα την αγκαλιά και τα φιλιά σου..
πεθύμησα το γέλιο σου και τη μορφή σου..
κι αν ακόμα κλειδώσω την καρδιά ,
αμπαρώσω πόρτες και παράθυρα
θα βρει τρόπο η σκέψη κοντά σου για να 'ρθει..
και περιμένω την επόμενη φορά που κοντά σου θα'μαι
που θα ακούσω τη φωνή σου να ηχεί στην καρδιά και στο μυαλό μου..
που θα αγγίξω τα χείλη σου, που θα με κρατήσεις αγκαλιά..
ως την επόμενη φορά..θα μου λείπεις..
Σκάει μέσα μου η λαχτάρα να σε δω..
όχι,όχι να σε κοιτάξω..να σε δώ..να δω μέσα σου..εσένα..
να δω γυμνή τη ψυχή σου..
Η αγκαλιά σου ο προορισμός μου,
τα μάτια σου ο κόσμος μου όλος,
μελωδία σιωπής σεντόνι στα όνειρά μου..
Μ'αγκαλιάζεις και χάνομαι
και χαμένη θέλω να μείνω..
Εσύ το όνειρό μου εσύ κι ελπίδα,
φάρος στα σκοτάδια μου,
και φως στη μοναξιά μου.
Με φιλάς και δραπετεύω από το χρόνο,
κλείνω τα μάτια και χάνομαι.
Αχ ψυχή μου..ναι σε σενα μιλώ..
βαθειά μου ανάσα..ανάσα μιας ζωής..
Ζω ένα όνειρο και δε θέλω να ξυπνήσω..
Μαζί σου όλα γλυκά, σα χάδι, σαν πνοή.
Για σένα μπορώ να σιωπώ
ν'αφήσω ένα βλέμμα να πει όσα δε λέει η σιωπή μου..
Για σένα μπορώ να βλέπω κατάματα το φόβο
και να ονειρεύομαι και πάλι..
Πυρετός καίει το αίμα μου μακρυά σου.
Ματώνω στη σκέψη να σε χάσω,παγώνω..τρέμω..
Από τότε που σε γνώρισα έμαθα τόσα,
τόσα που δεν ήξερα, τόσα που είχα μάθει να αγνοώ..
κι αν δεν εμπιστεύτηκες ποτέ,
σε γελάσανε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν..
Απ'το τζάμι κοιτώ και στη σκέψη μου στροβιλίζεται η μορφή σου..
Αν σε είχα τώρα δίπλα μου θα άπλωνα στο στήθος σου να ακούσω την καρδιά σου.
Αχ κι όταν κοιμάσαι..πόσο αλήθεια λατρεύω να σε χαζεύω..
Η σκέψη μου κουρνιάζει στη ζεστασιά του κορμιού σου,
ακουμπάει στην άκρη του ζεστού κρεββατιού σου..
Σε σκέφτομαι..μου λείπεις ήδη...

Για ένα λευκό τριαντάφυλλο..

Κλεισμένη σ'ένα άδειο δωμάτιο βυθισμένο στο σκοτάδι,
καθισμένη στο κέντρο φλερτάρει με τη σιωπή.
Παγιδευμένη στο πουθενά πίνοντας παρέα με τις αναμνήσεις.
Θυμάται, απορεί..
Μια πόρτα στο βάθος.
Την βλέπει σαν να την περιμένει.
Φοβάται, ήταν καιρό κλεισμένη εδώ μέσα.
Συνήθισε, γιατί να φύγει;Τι νόημα έχει;
Κι αν την ανοίξει και το φως την τυφλώσει;
Κι αν κάνει κρύο έξω,κι αν ο αέρας είναι πολύ καθαρός γι'αυτήν; κι αν..
κι όμως είναι εκεί, δυο βήματα μακρυά,φωνάζει το όνομά της..
Την χαιδεύει με τη ματιά της..
Ίσως και να την ανοίξει ..ίσως πάλι και όχι..
κι αν πίσω της κρύβει θεριά,φίδια και κτήνη;
Να την ανοίξει; Άραγε θα πονέσει; Αξίζει; Διστάζει.
Θα μπορεί βέβαια πάντα να επιστρέψει στη φυλακή της..
Μα..αν εκεί έξω την περιμένουν ένα λευκό τριαντάφυλλο,ένα φεγγάρι και πολλά αστέρια;
Ίσως και να βρει μόνο περισσότερο σκοτάδι..συνηθισμένα τα μάτια της πια σ'αυτό..
Αξίζει το όνειρο..
Για το όνειρο ενός λευκού τριαντάφυλλου αξίζει..
Δυο βήματα είναι..δυο βήματα μονάχα..
Ίσως και να την ανοίξει τελικά..για ένα όνειρο,μια ελπίδα..ένα τριαντάφυλλο λευκό..

Βασανισμένοι άνθρωποι

Σπασμένα κομμάτια ενός καθρέφτη η ζωή του,
βαθειές πληγές λάβωσαν τη ψυχή του
από ανθρώπους κτήνη κι από κόσμο φθηνό.
Εκπτώσεις αγάπης είχε ο καιρός τα λίγα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε μόνος και πέθανε μόνος
λαβωμένος από τη σκληρότητα των ανθρώπων
πληγωμένος από τον κόσμο ετούτο
τόσο μόνος όσο η νύχτα δίχως το φεγγάρι και τ'αστέρια της.
Μόνος στη μιζέρια του, μόνος με παρέα τον πόνο
και συντροφιά του την απάθεια των ανθρώπων.
Γιατί; τι φταίει; τι έφταιξε; τι έκανε;
Τίποτα, μα τι σημασία έχει,είχε..
Πνίγηκε σε μια σταγόνα ευτυχίας,
μιας ευτυχίας που δε γνώρισε ποτέ
περιμένοντας ένα χέρι βοηθείας που δεν ήρθε ποτέ.
Ήταν μόνος κι έμεινε μόνος ως το τέλος της γραμμής..
Διέβηκε ένα μαρτυρικό δρόμο που άλλοι του χάραξαν
και δεν τον άφηναν να ξεφύγει.
Αλυσοδεμένος σε σκληρές πραγματικότητες,
βασανισμένος για λίγο νερό μέσα στην έρημο του σκοταδιού.
Ένα ματωμένο τριαντάφυλλο που το ποδοπάτησαν,
το έλιωσαν χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά..μια ματιά μόνο..
Πέρασε από μυστικά μονοπάτια με λύκους να παραμονεύουν,
του έγδαραν τα μέσα του, έκλεψαν τη χαρά του
τον πέταξαν στο κενό κι αυτός έπεφτε..όλο έπεφτε..
Τον άφησαν στο σκοτάδι χωρίς μια ηλιαχτίδα φωτός
μια βασανισμένη ψυχή, τρομακρατημένη, φοβισμένη..
Με αλυσίδες στα πόδια τον κρατούσε μακρυά,
τον στοίχειωνε το παρελθόν
μήπως και γευτεί μια στάλα ευτυχίας.
Κρατούμενος για αμαρτίες άλλων..
Πάλεψε με τέρατα και μάγισσες
με σειρήνες και κύκλωπες..
πάλεψε με τα κύματα ώσπου κραύγασε η ψυχή
ούρλιαζε κουρασμένη από τα μαχαίρια που της κάρφωσαν
και σιγοπέθανε..ελευθερώθηκε..λυτρώθηκε..

Είναι φορές..

Είναι φορές που νιώθω κλεισμένη σε ένα δωμάτιο
εγκλωβισμένη σε τέσσερεις τοίχους..
τους νιώθω να συμπιέζονται γύρω μου
τους νιώθω να με πνίγουν..
Η ανάσα βαριά..τα μάτια θολώνουν..
φωτιά η απουσία που σε καίει λίγο λίγο,
σκουλήκι η αστείρευτη ανάγκη που τρώει το είναι σου..
Είναι φορές που νιώθω αβοήθητη, μόνη,τόσο μόνη,
και πιάνω το πρώτο χέρι που θα απλωθεί
να με σώσει, να με αποδεσμεύσει απο τις αλυσίδες της μοναξιάς,
να με αγγίξει τρυφερά, να με νταντέψει..
Είναι φορές που φοβάμαι,φοβάμαι να αλλάξω,
φοβάμαι να αφήσω πίσω ότι αγάπησα,
τρέμω μη χάσω το άρωμά σου απ'το μαξιλάρι μου..
τρέμω τη νύχτα δίχως φεγγάρι..
τρέμω εμένα δίχως εσένα..
κι είναι φορές που θέλω να αγγίξω τη μορφή σου στα όνειρά μου..
θέλω λίγο παραπάνω,λίγο παραπάνω από σένα..
κι είναι φορές που τα όνειρα είναι τόσο γλυκά..
μη με ξυπνάς..μη ..μη παρακαλώ..μη με ξυπνάς...