Για ένα λευκό τριαντάφυλλο..

Κλεισμένη σ'ένα άδειο δωμάτιο βυθισμένο στο σκοτάδι,
καθισμένη στο κέντρο φλερτάρει με τη σιωπή.
Παγιδευμένη στο πουθενά πίνοντας παρέα με τις αναμνήσεις.
Θυμάται, απορεί..
Μια πόρτα στο βάθος.
Την βλέπει σαν να την περιμένει.
Φοβάται, ήταν καιρό κλεισμένη εδώ μέσα.
Συνήθισε, γιατί να φύγει;Τι νόημα έχει;
Κι αν την ανοίξει και το φως την τυφλώσει;
Κι αν κάνει κρύο έξω,κι αν ο αέρας είναι πολύ καθαρός γι'αυτήν; κι αν..
κι όμως είναι εκεί, δυο βήματα μακρυά,φωνάζει το όνομά της..
Την χαιδεύει με τη ματιά της..
Ίσως και να την ανοίξει ..ίσως πάλι και όχι..
κι αν πίσω της κρύβει θεριά,φίδια και κτήνη;
Να την ανοίξει; Άραγε θα πονέσει; Αξίζει; Διστάζει.
Θα μπορεί βέβαια πάντα να επιστρέψει στη φυλακή της..
Μα..αν εκεί έξω την περιμένουν ένα λευκό τριαντάφυλλο,ένα φεγγάρι και πολλά αστέρια;
Ίσως και να βρει μόνο περισσότερο σκοτάδι..συνηθισμένα τα μάτια της πια σ'αυτό..
Αξίζει το όνειρο..
Για το όνειρο ενός λευκού τριαντάφυλλου αξίζει..
Δυο βήματα είναι..δυο βήματα μονάχα..
Ίσως και να την ανοίξει τελικά..για ένα όνειρο,μια ελπίδα..ένα τριαντάφυλλο λευκό..

Βασανισμένοι άνθρωποι

Σπασμένα κομμάτια ενός καθρέφτη η ζωή του,
βαθειές πληγές λάβωσαν τη ψυχή του
από ανθρώπους κτήνη κι από κόσμο φθηνό.
Εκπτώσεις αγάπης είχε ο καιρός τα λίγα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε μόνος και πέθανε μόνος
λαβωμένος από τη σκληρότητα των ανθρώπων
πληγωμένος από τον κόσμο ετούτο
τόσο μόνος όσο η νύχτα δίχως το φεγγάρι και τ'αστέρια της.
Μόνος στη μιζέρια του, μόνος με παρέα τον πόνο
και συντροφιά του την απάθεια των ανθρώπων.
Γιατί; τι φταίει; τι έφταιξε; τι έκανε;
Τίποτα, μα τι σημασία έχει,είχε..
Πνίγηκε σε μια σταγόνα ευτυχίας,
μιας ευτυχίας που δε γνώρισε ποτέ
περιμένοντας ένα χέρι βοηθείας που δεν ήρθε ποτέ.
Ήταν μόνος κι έμεινε μόνος ως το τέλος της γραμμής..
Διέβηκε ένα μαρτυρικό δρόμο που άλλοι του χάραξαν
και δεν τον άφηναν να ξεφύγει.
Αλυσοδεμένος σε σκληρές πραγματικότητες,
βασανισμένος για λίγο νερό μέσα στην έρημο του σκοταδιού.
Ένα ματωμένο τριαντάφυλλο που το ποδοπάτησαν,
το έλιωσαν χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά..μια ματιά μόνο..
Πέρασε από μυστικά μονοπάτια με λύκους να παραμονεύουν,
του έγδαραν τα μέσα του, έκλεψαν τη χαρά του
τον πέταξαν στο κενό κι αυτός έπεφτε..όλο έπεφτε..
Τον άφησαν στο σκοτάδι χωρίς μια ηλιαχτίδα φωτός
μια βασανισμένη ψυχή, τρομακρατημένη, φοβισμένη..
Με αλυσίδες στα πόδια τον κρατούσε μακρυά,
τον στοίχειωνε το παρελθόν
μήπως και γευτεί μια στάλα ευτυχίας.
Κρατούμενος για αμαρτίες άλλων..
Πάλεψε με τέρατα και μάγισσες
με σειρήνες και κύκλωπες..
πάλεψε με τα κύματα ώσπου κραύγασε η ψυχή
ούρλιαζε κουρασμένη από τα μαχαίρια που της κάρφωσαν
και σιγοπέθανε..ελευθερώθηκε..λυτρώθηκε..

Είναι φορές..

Είναι φορές που νιώθω κλεισμένη σε ένα δωμάτιο
εγκλωβισμένη σε τέσσερεις τοίχους..
τους νιώθω να συμπιέζονται γύρω μου
τους νιώθω να με πνίγουν..
Η ανάσα βαριά..τα μάτια θολώνουν..
φωτιά η απουσία που σε καίει λίγο λίγο,
σκουλήκι η αστείρευτη ανάγκη που τρώει το είναι σου..
Είναι φορές που νιώθω αβοήθητη, μόνη,τόσο μόνη,
και πιάνω το πρώτο χέρι που θα απλωθεί
να με σώσει, να με αποδεσμεύσει απο τις αλυσίδες της μοναξιάς,
να με αγγίξει τρυφερά, να με νταντέψει..
Είναι φορές που φοβάμαι,φοβάμαι να αλλάξω,
φοβάμαι να αφήσω πίσω ότι αγάπησα,
τρέμω μη χάσω το άρωμά σου απ'το μαξιλάρι μου..
τρέμω τη νύχτα δίχως φεγγάρι..
τρέμω εμένα δίχως εσένα..
κι είναι φορές που θέλω να αγγίξω τη μορφή σου στα όνειρά μου..
θέλω λίγο παραπάνω,λίγο παραπάνω από σένα..
κι είναι φορές που τα όνειρα είναι τόσο γλυκά..
μη με ξυπνάς..μη ..μη παρακαλώ..μη με ξυπνάς...

Κοντά σου..

Από το μυαλό μου δεν φεύγει η μορφή σου, η στιγμή που τα χείλη σου άγγιξαν τα δικά μου. Χαϊδευες τα μαλλιά μου, τη ψυχή μου κι ήμουν εκεί στην αγκαλιά σου κι ένιωθα τόση ασφάλεια, την ασφάλεια ενός μικρού παιδιού που το κρατούν από το χέρι. Νιώθω την καρδιά μου να σπάει κάθε φορά που σε σκέφτομαι.. και δε μπορώ να σε βγάλω απ'τη σκέψη μου.
Δεν ήμουν καλά και με ηρεμούσες, μου κρατούσες το χέρι, με φιλούσες στο μέτωπο. Ήσουν εκεί..δίπλα μου, κοντά μου..Με πρόσεχες..κι ήμουν ευτυχισμένη. Δεν ήθελα να φύγεις και δεν άφηνα το χέρι σου..φοβόμουν μήπως χαθείς..
Εμείς αγκαλιά κι έξω ακουγόταν ο ήχος της βροχής ..ναι έβρεχε πάλι..μα αυτή τη φορά ήμασταν αγκαλιά και δε φοβόμουν..φοβόμουν μόνο μήπως μου φύγεις..μα εσύ έμενες κοντά μου. Μου είπες ότι ήταν όμορφη η βροχή..όχι απλά όμορφη..τέλεια..ήταν η μουσική που χάιδευε τα αυτιά δυο καρδιών η μια δίπλα από την άλλη.
Τα δάχτυλα μπλεγμένα, τα χείλη ενωμένα κι η σιωπή μας να κάνει παρέα με τη βροχή..μια σιωπή που λέει όμως τόσα..κι ένιωθα να'μαστε μόνοι..δυο καρδιές, η βροχή κι η σιωπή. .αυτός ήταν ο κόσμος μου εκείνες τις ήσυχες ώρες.Ένα κρεββάτι στο πουθενά ανάμεσα σε όνειρα,σκιρτήματα,χάδια κι εμάς τους δυο μαζί..αυτός ήταν ο κόσμος μου, το παραμύθι μου..

Υποσχέσεις γυάλινες

Φόρεσα την αγάπη σου για φυλαχτό
κι όμως εσύ τώρα χάθηκες κι έμεινα μόνη.
Μου είχες τάξει ότι φύλακας άγγελος μου θα'σαι
ότι θα πορεύεσαι μαζί μου στα ίδια μονοπάτια..
τώρα πού είσαι;
Ποια Καλυψώ,ποια Κίρκη σε κρατάνε μακρυά;
Υποσχέσεις όμοιες με παλάτια πάνω στην άμμο
που μ'ένα φύσημα του ανέμου γκρεμίζονται.
Όνειρα που χάνονται στη δύνη ανεμοστρόβιλου
Παλιές φωτογραφίες μιας περασμένης εποχής
σ'ένα άδειο συρτάρι αφημένες , ξεχασμένες πια..

Στο δρόμο

Φύλακες άγγελοι στο δρόμο, σου απλώνουν το χέρι,
λουλούδια σου χαρίζουν την ευωδία τους,
φεγγάρια σε φωτίζουν τις μαύρες νύχτες του ταξιδιού,
γαλάζιες θάλασσες σου δίνουν την απεραντοσύνη τους
κι αστέρια φωλιά για τα όνειρά σου.

Φύλακες άγγελοι για πάντα εκεί,
λουλούδια που μαραίνονται μα έχουν δώσει ήδη πολλά,
φεγγάρια κρυμμένα πίσω από ήλιους
θάλασσες που γυρνούν στη μοναξιά τους
κι αστέρια που χάνονται στο φως της μέρας.

Μοναχικός ακροβάτης

Πάνω από ένα ουράνιο τόξο ακροβατεί,
παλεύει με τα κύματα, να τα δαμάσει προσπαθεί.
Σκύβει να μυρίσει κάθε λουλούδι,
και το καθένα έχει τη δική του μοναδική ευωδία.
Παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει
συνεχίζει ένα ταξίδι παρέα με μυρωδιές, ήχους κι εικόνες.
Ένα τραγούδι ακούγεται, μοναχικό τραγούδι
αυτό που τον συνόδευε πάντα στο δρόμο ετούτο.
Πήρε μαχαίρι κι έκοψε τους δεσμούς,
είναι πια ελεύθερος κι αδέσμευτος.

Γίνε

Μην τους ακούς, μη μικρό μου,
μην τους πιστέψεις, μην..
Δεν είσαι ένα περίπου τίποτα.
Γίνε αυτό που θέλεις
γίνε αυτό που ονειρεύεσαι
μόνο παραγωγικός ηλίθιος μη γίνεις..
Άστους αυτούς που περνιούνται για σπουδαίοι
μην τους αφήνεις να σε τρομάζουν
άκου τα όνειρά σου
μη φοβηθείς να ξυπνήσεις,
ζήσε μικρό μου, στηρίχτου στις δυνάμεις σου
κι ετοιμάστου να κυνηγήσεις τη μέρα!

Περίπου

Περίπου καλά, περίπου σωστά,
περίπου ηθικά, περίπου δίκαια,
περίπου ηλίθιος,περίπου φίλος,
περίπου αθώος, περίπου ειλικρινής,
περίπου τίποτα , περίπου άνθρωπος,
περίπου, περίπου, περίπου!!
Πανούργα λέξη ετούτη,δόλια..
Κρίμα κι η Ιθάκη ήταν περίπου δυο πιθαμές μπροστά...

Βρέχει..

Έξω βρέχει, ένας ήχος γλυκός βγαλμένος από παιδικές αναμνήσεις. Βρέχει και σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι τα μάτια σου, αυτά που με χαϊδευαν πριν από κάτι ώρες. Σκέφτομαι τα χείλη σου, αυτά που τραγουδούσαν τη σιωπή αυτών που νιώθω για σένα. Σκέφτομαι εσένα κι εμένα μαζί κάτω από τη βροχή της ομορφιάς δύο ανθρώπων που μοιάζουν με ένα. Κολυμπάμε γυμνοί κάτω από τη ματιά του φεγγαριού και ερωτευόμαστε.Έξω ακόμα βρέχει..μα στην δική μου την καρδιά ακούω μόνο τη φωνή σου να αντηχεί. Αναστεναγμοί ευτυχίας, κυνήγι ανάμεσα στα δέντρα της ανάγκης να σε βλέπω. Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τη ψυχή σου, δε μπορώ να σταματήσω να ζω στη σκέψη ότι ήσουν πάντα εκεί κι εγώ έκλεινα τα βλέφαρα. Η βροχή ψιθυρίζει από το βάθος μα εγώ χαμένη σ'ένα παραμύθι με σένα και μένα πρωταγωνιστές. Αποφάσισα ότι θα ζω μόνο τη στιγμή, θα ζω την κάθε στιγμή που με αγγίζεις, που μου γελάς, που τα μάγουλά σου παίρνουν χρώμα τριανταφυλλί . Ακόμα βρέχει κι η κιθάρα σου ακούγεται απ' την άκρη του μυαλού μου σαν τρυφερό χάδι στα μέσα της ψυχής μου. Η σιωπή ενός βλέμματος πόσα λέει; Λέει τα πάντα και το τίποτα, λέει όσα νιώθω μα και όσα φοβάμαι να σου πω. Θέλω να σου πω τόσα κι όμως δειλιάζω. Είναι τόσα που είναι φυλακισμένα μέσα μου και παλεύουν να ξεφύγουν αλλά προτιμώ να τα κρύψω σ'ένα βλέμμα κι ελπίζω ότι θα σ'αγγίξουν. Σε δάγκωσα κι έψαξες για σημάδι..σε θέλω κοντά μου, μου λείπεις ήδη, δεν μου αρκεί η παρουσία σου, δεν χορταίνω να σε ζω , να μυρίζω το κορμί σου, να σε νιώθω κοντά μου. Σε νιώθω να μ' αγγίζεις και σκιρτάω μέσα μου, θέλω να χαθώ στην αγκαλιά σου, στον ήχο της φωνής σου ,στο ρυθμό των κτύπων της καρδιάς σου δίπλα απ'τη δική μου. Ονειρεύομαι την ανάσα σου να με γαργαλάει,ονειρεύομαι εμάς μαζί κι ακόμα έξω βρέχει..

Μάσκα

Φόρεσε και πάλι το ψεύτικο χαμόγελο και κρύφτηκε πίσω από ένα προσωπείο.
Δακρύζει μέσα της, πονάει αλλά χαμογελά. Ποιος νοιάζεται αν είναι μόνο μια φορεσιά; Σημασία για όλους τους άλλους έχει το τι βλέπουν, το περιτύλιγμα. Το μέσα, δεν έχει σημασία..Ψάχνουν μόνο για ένα γυαλιστερό, αψεγάδιαστο τίποτα. Αυτό ναι, είναι κάτι. Ποιός νοιάστηκε να σκάψει κάτω από τούτο το ζωγραφιστό μειδίαμα; Ποιός νοιάστηκε να δει κάτω από το όμορφο πρόσωπο; Ποιός θέλησε να δει το φτεροκόπημα της καρδιάς όταν βλέπει την απεραντοσύνη της θάλασσας και τη ζεστασιά των αστεριών; Τι κι αν ήταν αβάπτιστη σε τούτο τον κίβδηλο κόσμο; Έμαθε, έγινε μέρος του, όπως όλοι άλλωστε. Σεντόνι θλίψης την σκεπάζει κι αυτή κρυώνει..κρυώνει πολύ. Μα κανένας δε την καταλαβαίνει, κανένας δεν τη νιώθει. Όχι τώρα..όχι ετούτη τη ψυχρή στιγμή.. Τώρα κανένας δε μπορεί να τη βοηθήσει,κανένας..Μόνο το χάδι του χρόνου γιατρεύει τις πληγές της...μόνο αυτό μπορεί να την αγγίξει και να την ηρεμήσει και να κάμει τούτο το χαμόγελο αληθινό..

Σκόρπιες αναμνήσεις

Με ρώτησες τα πάντα κι απάντησα τίποτα.
Κοιτάζω στην άδεια μου ψυχή
κι έχω τη θύμησή σου φυλαχτό,
κρατάω από το χέρι τη σιωπή
και προχωράω σε ξεχασμένα μονοπάτια.
Ανεμοδαρμένες εικόνες σε μια γωνιά του μυαλού
παρατημένες σαν παλιό χιλιοφορημένο παλτό.

Σκόρπιες λέξεις στον άνεμο κι ήχοι από φτερά αγγέλων
κτυπήματα στη μισάνοιχτη πόρτα της ψυχής μου;
Παίρνω μια χούφτα άμμο από τη μοναξιά σου,
σβήνω τα δάκρυα από τα μάγουλά σου,
αγγίζω τα χείλη σου με τη σκέψη μου
και φιλάω την καρδιά σου με τα χείλη μου.
Ζωγραφίζεται η λαχτάρα στο πρόσωπο
βάφουμε μαζί τον τοίχο των ονείρων μας,
εγκλωβίζομαι στη σιωπή του βλέμματός σου,
σε κοιτάζω και το αίμα κοχλάζει
νιώθω την ανάσα σου στο πρόσωπό μου
φυσάς πνοή στο κορμί μου.
Πάρε με αγκαλιά και ξέχασε τον κόσμο.
Αγγίζω τη φωτιά μα δεν καίγομαι,
πίνω νερό και δεν ξεδιψάω,
βλέπω τα μάτια σου μα δεν τα χορταίνω!
Κράτα με σφιχτά κοντά σου κι άφησέ με να σε νιώσω...

Φεγγάρι μου γιατί, γιατί να μας χωρίζει μια θάλασσα;
Χάρτινα όνειρα που σκίζονται
γυάλινες υποσχέσεις στο χέρι μικρού παιδιού.
Προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια μα βουλιάζω πιο πολύ
μάχομαι να ξεφύγω μα φυλακίζομαι στην αγκαλιά σου
θολή πια η ανάμνηση, θολά και τα φιλιά σου.
Όσο σε έδιωχνα τόσο με τραβούσες
όσο έφευγα τόσο με σφιχταγκάλιαζες.
Τα κτίρια στενεύουν γύρω μου,
γκρεμίζονται όσα ένιωσα,χάνονται.
Θέλω χώρο,θέλω χώρο να αναπνεύσω,
θέλω χρόνο να παίξω με τα σύννεφα και τ'αστέρια
και τόπο για ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.
Κάποτε ένιωθα τα πάντα και τώρα τίποτα,
στέρεψαν τα δάκρυα, στέρεψε κι η αστείρευτη ανάγκη να σε δω
ίσως..ίσως επειδή μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται
ίσως επειδή είπαμε τόσα αντίο που δεν εννοούσαμε ποτέ.
Αχ ουρανέ μου ψιθύρησέ του πως...ή μάλλον άσε..

Φάρος

Σ'ένα παγκάκι αφημένες
σκέψεις κι αισθήματα
ενός ταξιδιού πια μακρινού
στου παραδείσου τις ακτές
και στου ονείρου τα παράλογα.

Στη θύμησή σου ακόμα
όσα άγγιξες,όσα ένιωσες
στιγμές που πίσω άφησες
μα πάντα σε στοιχειώνουν.

Σε θάλασσες αναμνήσεων
σε ουράνια παλάτια
κτισμένα εκεί που ο ήλιος δύει
εκεί θαμμένη κι η ζωή που πέρασε
φάρος για όσα θα 'ρθουν.

Για τις χαμένες αγάπες...

Είναι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ, που ερωτευτήκαμε κι είναι δύσκολο ν'αφήσουμε πίσω, άνθρωποι που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας, άνθρωποι που ζήσαμε και μοιραστήκαμε μοναδικές στιγμές μαζί. Είναι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που ήταν εκεί όταν τους χρειαζόσουν, που ίσως να σε πλήγωσαν αλλά σε αγάπησαν πολύ. Σου είναι αφάνταστα επώδυνο να πάρεις εκείνη την απόφαση και να φύγεις, να προχωρήσεις τη ζωή σου κι όμως είναι φορές που δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Έχεις πονέσει πολύ κι έχεις κι εσύ πονέσει άθελά σου, ακούσια τον άλλο. Πάντα θα αναρωτιέσαι γι'αυτούς τους ανθρώπους ''τι κι αν..'' αλλά τη δεδομένη στιγμή ξέρεις ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απομακρυνθείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχεις πάψει να νοιάζεσαι, έχεις πάψει να αγαπάς, να ενδιαφέρεσαι και να θέλεις να βοηθήσεις, να αγκαλιάσεις τον άλλο, να τον κάνεις να νιώσει χαρούμενος,ευτυχισμένος, μα δε μπορείς γιατί απλά θα κάνεις τα πράγματα πιο δύσκολα από ότι ήδη είναι. Αυτοί οι άνθρωποι θα κατοικούν πάντα μέσα σου, μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου κι όλα όσα έχετε ζήσει μαζί θα είναι πάντα καλά φυλαγμένα ως ο πολυτιμότερος θησαυρός στο μπαούλο των αναμνήσεων σου θαμμένο στη ψυχή σου. Είναι φορές που εύχεσαι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, οι συνθήκες.Είναι φορές που σκέφτεσαι ''ίσως να πρέπει να κάνω μια ακόμα προσπάθεια, να δώσω μια ακόμα ευκαιρία..''..μα αντιθέτως προτιμάς να πεις ''δεν ήτανε γραφτό''. Δεν πιστεύω στη μοίρα, πιστεύω ότι εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας, αλλά πάντα υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορούμε εμείς να ελέγξουμε κι ίσως αυτό να είναι για το καλύτερο. Μακάρι να είναι για το καλύτερο.
Τώρα το μόνο που απομένει είναι να είσαι περήφανος κι ευγνώμων που έχεις γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, που έχεις ζήσει τέτοιες στιγμές, που έχεις γελάσεις, που έχεις κλάψει, που ένιωσες τόσο έντονα συναισθήματα..ευχαρίστησε που είχες την ευκαιρία να βιώσεις κάτι τόσο υπέροχο..

Όνειρό μου

Είμαι εδώ κι όμως είμαι αλλού
έχω ψάξει σ'ουρανούς και γή
μα εσύ στου ονείρου τους κόλπους
εκεί μόνο κατοικείς.

Θα σβήσουν τα φώτα
θα βλέπω όμως εσένα.
Εσύ θα είσαι το φως μου
εσύ κι η ανάσα μου.

Θα με χαιδεύεις στου ύπνου τα ταξίδια,
θα μου μιλάς γλυκά με τη σιωπή σου,
θα είμαστε αγκαλιά εκεί μαζί
μέχρι το γλυκοχάραμα να'ρθει..

Μαύρο πέπλο

Κρύες σταγόνες στο τζάμι
Ζεστά δάκρυα πέφτουν
Καίει μια φλόγα στο τζάκι
Κι αυτή με σεντόνι μοναξιάς σκεπασμένη.


Ταξιδεύει στου ονείρου τους κόλπους
Ο Μορφέας βγάζει στο φως
Κρυμμένους πόθους κι εφήμερες σκέψεις
Κι η νύχτα κυλάει σιωπηλά.


Περιμένει εκείνον να ‘ρθεί
Με μια φωτεινή ηλιαχτίδα αγκαλιά
Μα η νύχτα τούτη βουβή,τίποτα δε σαλεύει,
Μόνο αδύναμα κλαδιά ο άνεμος κινεί.