Σκόρπιες αναμνήσεις

Με ρώτησες τα πάντα κι απάντησα τίποτα.
Κοιτάζω στην άδεια μου ψυχή
κι έχω τη θύμησή σου φυλαχτό,
κρατάω από το χέρι τη σιωπή
και προχωράω σε ξεχασμένα μονοπάτια.
Ανεμοδαρμένες εικόνες σε μια γωνιά του μυαλού
παρατημένες σαν παλιό χιλιοφορημένο παλτό.

Σκόρπιες λέξεις στον άνεμο κι ήχοι από φτερά αγγέλων
κτυπήματα στη μισάνοιχτη πόρτα της ψυχής μου;
Παίρνω μια χούφτα άμμο από τη μοναξιά σου,
σβήνω τα δάκρυα από τα μάγουλά σου,
αγγίζω τα χείλη σου με τη σκέψη μου
και φιλάω την καρδιά σου με τα χείλη μου.
Ζωγραφίζεται η λαχτάρα στο πρόσωπο
βάφουμε μαζί τον τοίχο των ονείρων μας,
εγκλωβίζομαι στη σιωπή του βλέμματός σου,
σε κοιτάζω και το αίμα κοχλάζει
νιώθω την ανάσα σου στο πρόσωπό μου
φυσάς πνοή στο κορμί μου.
Πάρε με αγκαλιά και ξέχασε τον κόσμο.
Αγγίζω τη φωτιά μα δεν καίγομαι,
πίνω νερό και δεν ξεδιψάω,
βλέπω τα μάτια σου μα δεν τα χορταίνω!
Κράτα με σφιχτά κοντά σου κι άφησέ με να σε νιώσω...

Φεγγάρι μου γιατί, γιατί να μας χωρίζει μια θάλασσα;
Χάρτινα όνειρα που σκίζονται
γυάλινες υποσχέσεις στο χέρι μικρού παιδιού.
Προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια μα βουλιάζω πιο πολύ
μάχομαι να ξεφύγω μα φυλακίζομαι στην αγκαλιά σου
θολή πια η ανάμνηση, θολά και τα φιλιά σου.
Όσο σε έδιωχνα τόσο με τραβούσες
όσο έφευγα τόσο με σφιχταγκάλιαζες.
Τα κτίρια στενεύουν γύρω μου,
γκρεμίζονται όσα ένιωσα,χάνονται.
Θέλω χώρο,θέλω χώρο να αναπνεύσω,
θέλω χρόνο να παίξω με τα σύννεφα και τ'αστέρια
και τόπο για ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.
Κάποτε ένιωθα τα πάντα και τώρα τίποτα,
στέρεψαν τα δάκρυα, στέρεψε κι η αστείρευτη ανάγκη να σε δω
ίσως..ίσως επειδή μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται
ίσως επειδή είπαμε τόσα αντίο που δεν εννοούσαμε ποτέ.
Αχ ουρανέ μου ψιθύρησέ του πως...ή μάλλον άσε..