...κι έπιασε το όνειρο για στυλό, έκανε τη σκέψη σου χαρτί κι έγραψε ένα παραμύθι...


Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Βασανισμένοι άνθρωποι



Σπασμένα κομμάτια ενός καθρέφτη η ζωή του,
βαθειές πληγές λάβωσαν τη ψυχή του
από ανθρώπους κτήνη κι από κόσμο φθηνό.
Εκπτώσεις αγάπης είχε ο καιρός τα λίγα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε μόνος και πέθανε μόνος
λαβωμένος από τη σκληρότητα των ανθρώπων
πληγωμένος από τον κόσμο ετούτο
τόσο μόνος όσο η νύχτα δίχως το φεγγάρι και τ'αστέρια της.
Μόνος στη μιζέρια του, μόνος με παρέα τον πόνο
και συντροφιά του την απάθεια των ανθρώπων.
Γιατί; τι φταίει; τι έφταιξε; τι έκανε;
Τίποτα, μα τι σημασία έχει,είχε..
Πνίγηκε σε μια σταγόνα ευτυχίας,
μιας ευτυχίας που δε γνώρισε ποτέ
περιμένοντας ένα χέρι βοηθείας που δεν ήρθε ποτέ.
Ήταν μόνος κι έμεινε μόνος ως το τέλος της γραμμής..
Διέβηκε ένα μαρτυρικό δρόμο που άλλοι του χάραξαν
και δεν τον άφηναν να ξεφύγει.
Αλυσοδεμένος σε σκληρές πραγματικότητες,
βασανισμένος για λίγο νερό μέσα στην έρημο του σκοταδιού.
Ένα ματωμένο τριαντάφυλλο που το ποδοπάτησαν,
το έλιωσαν χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά..μια ματιά μόνο..
Πέρασε από μυστικά μονοπάτια με λύκους να παραμονεύουν,
του έγδαραν τα μέσα του, έκλεψαν τη χαρά του
τον πέταξαν στο κενό κι αυτός έπεφτε..όλο έπεφτε..
Τον άφησαν στο σκοτάδι χωρίς μια ηλιαχτίδα φωτός
μια βασανισμένη ψυχή, τρομακρατημένη, φοβισμένη..
Με αλυσίδες στα πόδια τον κρατούσε μακρυά,
τον στοίχειωνε το παρελθόν
μήπως και γευτεί μια στάλα ευτυχίας.
Κρατούμενος για αμαρτίες άλλων..
Πάλεψε με τέρατα και μάγισσες
με σειρήνες και κύκλωπες..
πάλεψε με τα κύματα ώσπου κραύγασε η ψυχή
ούρλιαζε κουρασμένη από τα μαχαίρια που της κάρφωσαν
και σιγοπέθανε..ελευθερώθηκε..λυτρώθηκε..

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ μελαγχολικό αυτό...
Συνάμα και όμορφο...
Το πραγματικά θλιβερό είναι πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Και λίγο ή πολύ όλοι έχουμε περάσει από ένα τέτοιο δρόμο...
Σκληρός ο κόσμος και μόνη λύτρωση είναι το τέλος, όχι ο θάνατος, η αναγέννηση...
Θέλει τεράστια δύναμη για να αλλάξεις κάτι τόσο σίγουρο για σένα. Λίγοι από εσάς το καταφέρνουν και λέω εσάς γιατί μερικοί άνθρωποι κάνουν τις επιλογές τους, και ξέρουν να τις φτάνουν ώς το τέρμα...

Κάποιος που μεγάλωσε μικρός...

strange attractor είπε...

Είναι,ναι,τραγικό να ξέρεις ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω..
Δεν ξέρω αν έχουμε όλοι περάσει από τέτοιους δρόμους.. σίγουρα ο καθένας μας κουβαλά το δικό του σταυρό, αλλά κάποιων είναι απίστευτα βαρύς-και μην μου πεις το κοινότυπο,παρηγορητικό και καλά ,χιλιοειπωμένο από θρησκόληπτους: ''Ο Θεός σε υποβάλει σε ότι μπορείς να αντέξεις''.
Ναι, έχεις δίκαιο.. στο κάτω κάτω μπορούμε να αλλάξουμε το παρόν και συνεπώς το μέλλον μας, στο χέρι μας είναι, αλλά για κάποιους είναι πολύ πιο δύσκολο απ'ότι για άλλους. [όχι δεν πιστεύω στο ΄''όταν θέλεις πραγματικά κάτι όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να γίνει πραγματικότητα'' όπως ισχυρίζεται ο Coelho,αλλά πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολλά και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Η δύναμη είναι μέσα του κι ίσως απλά χρειαστεί το κατάλληλο ερέθισμα για να τη βγάλει..

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
strange attractor είπε...

@nico dery:
Μάλλον έχεις δίκαιο..αλλά άνθρωποι που πληγώθηκαν τόσο από άλλους ανθρώπους φαντάζομαι πως θα'ναι απίστευτα δύσκολο και ψυχοφθόρο να εμπιστευτούν,να μοιραστούν, να παλέψουν συντροφιά με άλλους.. οι πληγές είναι ακόμα βαθειές και δε θα θέλουν κι άλλες..
Στη θεωρία όλα εύκολα είναι..εννοείται..στην πράξη όμως;

Master είπε...

Αυτοί που πληγώθηκαν ξέρουν ότι δε θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι.
Αυτοί που το δέχονται αυτό μπορεί να καταφέρουν τα πάνε λίγο παραπέρα...
Βλέπεις οι πράξεις είναι απλές όταν έχεις ξεκάθαρο το τι θέλεις και το γιατί προσπαθείς.
Όσο για τη συντροφιά, μερικές φορές πρέπει να περάσεις από τη μοναξιά, να πολεμίσεις στο δικό της βασίλειο όσα σε βασανίζουν.
Όταν το καταφέρεις τότε βγαίνεις ακόμα δυνατότερος, και όχι στηριγμένος σε φίλους και γνωστούς.
Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά τους δαίμονές μας τους νικάμε εμείς, μόνο για να ξαποστάσουμε ζητούμε τη συντροφιά... Η κάθε μάχη γίνεται από πολλά σπαθιά μα κάθε χτύπημα είναι μόνο από δύο...

strange attractor είπε...

Ίσως να μη μπορείς να σβήσεις ποτέ το σημάδι μιας πληγής, βαθειάς πληγής, αλλά πάντα μπορείς να την επουλώσεις..Ναι, το σημάδι θα είναι πάντα εκεί, θα φαίνεται, αλλά το θέμα είναι η πληγή να έχει κλείσει..
Θα σηκωθείς ξανά στα πόδια σου,θα βάλεις νέους στόχους και όνειρα και θα κάνεις ότι μπορείς να τους πετύχεις..
Μα τα πιο βαθειά ζητήματα,εσύ κι ο εαυτούλης σου θα τα λύσετε απλά το να ξέρεις ότι είναι κάποιος ώμος δίπλα σου να κλάψεις, να στηριχτείς..όλα φαίνονται λιγάκι πιο εύκολα..