Μάσκα

Φόρεσε και πάλι το ψεύτικο χαμόγελο και κρύφτηκε πίσω από ένα προσωπείο.
Δακρύζει μέσα της, πονάει αλλά χαμογελά. Ποιος νοιάζεται αν είναι μόνο μια φορεσιά; Σημασία για όλους τους άλλους έχει το τι βλέπουν, το περιτύλιγμα. Το μέσα, δεν έχει σημασία..Ψάχνουν μόνο για ένα γυαλιστερό, αψεγάδιαστο τίποτα. Αυτό ναι, είναι κάτι. Ποιός νοιάστηκε να σκάψει κάτω από τούτο το ζωγραφιστό μειδίαμα; Ποιός νοιάστηκε να δει κάτω από το όμορφο πρόσωπο; Ποιός θέλησε να δει το φτεροκόπημα της καρδιάς όταν βλέπει την απεραντοσύνη της θάλασσας και τη ζεστασιά των αστεριών; Τι κι αν ήταν αβάπτιστη σε τούτο τον κίβδηλο κόσμο; Έμαθε, έγινε μέρος του, όπως όλοι άλλωστε. Σεντόνι θλίψης την σκεπάζει κι αυτή κρυώνει..κρυώνει πολύ. Μα κανένας δε την καταλαβαίνει, κανένας δεν τη νιώθει. Όχι τώρα..όχι ετούτη τη ψυχρή στιγμή.. Τώρα κανένας δε μπορεί να τη βοηθήσει,κανένας..Μόνο το χάδι του χρόνου γιατρεύει τις πληγές της...μόνο αυτό μπορεί να την αγγίξει και να την ηρεμήσει και να κάμει τούτο το χαμόγελο αληθινό..